Doorgaan naar hoofdcontent

Drentsche Aa, geen stilleven in zwart en wit

Een dunne, ragfijne sluier ligt over het zwarte land. Elke aardklont, plant en struik hebben zich voor de gelegenheid voorzien van een wit kanten randje. Bomen proberen hun gemis aan groen goed te maken met witte toefjes. Dwars door dit stilleven een zwart lint met scherpe randen: een rivier bijna ingesloten in ijs.

Dit is Oudemolen, kloppend hart van het stroomdal Drentsche Aa. Vier straten, een vroegere school, een bekend etablissement en natuurlijk de "Zwaluw" als markante element in dit molendorp. Vanaf de grote parkeerplaats lijken zwart en wit toch de boventoon te willen voeren. Al snel blijkt echter dat onder een dun vernislaagje andere krachten aan het werk zijn. Bruine strepen op de oever en een vliesje van purperbacteriën op het water verraden de dader: warm en ijzerrijk kwelwater borrelt hier op en doorbreekt het ijs. Het is - 7 en toch bevriezen de sloten niet.



Boven het water hangen nog wat laatste bessen van een Gelderse Roos, rood, gerimpeld en vergeten. Mevrouw Merel vindt het allemaal best en geniet er nog steeds van. Elke veer ver naar buiten om maar zoveel mogelijk warme lucht om het lijfje vast te houden. Een Roodborstje lijkt de kunst af te kijken. Ook al een verenbolletje en wat onwennig om de besjes heen hippend. Koolmezen blijven wat hoger en zijn meer geïnteresseerd in de laatste zaadjes in oude elzenproppen. Meneer Merel heeft het vooral druk met mooi zijn, nu opvallen betekent straks een voorsprong op de huwelijksmarkt.

Merel

Roodborst

Koolmees

Merel
Ver boven de Aa verheft zich de hogere zandgrond. Getooid met knoestig hout, verzaagd door boeren van weleer en nu aan hun lot overgelaten. Daartussen kleine, open vlaktes, deels uitgeveend, deels verstoven zand met hei en een eenzame eik of den. Hier begon de woeste grond die zich eens uitstrekte tot aan het volgende dorp, Gasteren. In de vorige eeuw verkaveld en nu deels weer teruggegeven aan de natuur. Grote bonte spechten vinden het allemaal prachtig, overal klinkt geklop of zelfs al geroffel omdat de buurman toch wel erg dicht bij komt.



Terwijl de zon versluiert trekken we weer noordwaarts. Reeën, in wintergrijs gehuld, grazen onverstoord van het bevroren gras. Een bok valt op met een zwart bandje om zijn rechter achterpoot, een rouwband voor een verloren vriendin?
Reebok

Verderop blijken ook anderen te genieten van een ijzige hap. Appelijs! Misschien zelfs wel voorzien van een diepvriesrups, in ieder geval een attractie voor Kramsvogels. Ze hebben er wel wat voor moeten doen, honderden kilometers vliegen maar dan ben je ook in luilekkerland.

Kramsvogel

Wat een stilleven in zwart en wit lijkt is in werkelijkheid vol met gekleurde activiteit. Je moet er alleen even voor naar buiten.



Reacties

  1. De wereld ziet er meteen anders uit met zo'n wit winterdek. Je hebt veel gezien. Leuk om reeen en een kramsvogel tegen te komen.
    Geniet nog maar even van dit prachtige toneel.
    Groeten, Gonnie

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi, Kees,
    Mooie wandeling hebben jullie gemaakt. Ben er al een poosje niet geweest, wordt weer eens tijd.
    Groet, Ubel.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dag Kees wat een mooi verslag van het Drentsche AA gebied, toc wel een van de mooiste natuurgebieden van Drenthe vind ik. En nu in deze winterse omstandigheden ook heel fraai.
    Mooie sfeervolle foto's heb je er ook bij gemaakt.
    Het rouwbandje aan de achterpoot van de reebok is een geurklier, ik heb er net in mijn Reeënblog over geschreven, het was mij op foto's ook opgevallen (en dan wil ik weten wat het is...)
    Prachtige blog en net als Ubel heb ik ook dat deze blog uitnodigt om het gebied weer eens met een bezoekje te vereren.
    Natuurkieker Coby

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Oranje boomalg

Oranje boomalg, Trentepohlia aurea Een jaar natuurpresentaties in 150 woorden - dag 120 Een boom als leefgemeenschap. Alles is er te vinden, van producent tot consument. Haarwortels, knoppen en bladeren,  elk stukje boom wordt begraasd. Maar kijk eens naar een vierkante centimeter schors. Dan blijkt dat er veel meer plantaardige producenten zijn dan alleen de eik of een vleugelnoot. Eén van de meest bizarre plantjes die op schors groeit is de oranje boomalg. Stampvol worteltjeskleurstof (caroteen) lijkt deze groenalg zijn familie vergeten. Maar haal het oranje er uit en er blijft een draadvormig groen wiertje over. Op o.a. eik vindt het een ideaal biotoop om te groeien. Vergroeid met buitenste schors doet het zijn eerste best om zijn eigen kostje bij elkaar te scharrelen door fotosynthese. Luchtvervuiling had hem bijna de das omgedaan maar net op tijd werd het iets beter in ons overvolle landje. Ook een nauw verwante soort, de Portugese rode alg, breidt zich sterk uit. Niet alle

Alpenvlinders

Tschiertschen, Joch alp Bijna twee uur in de middag, de zon staat hoog aan de hemel. Even op de rug, de ogen dicht, de neus vol bloemengeuren, luisterend naar het klingelen van koeienbellen lager op de helling. Het leven is goed op de alpenweiden boven Tschiertschen. Inner Urden, Mattjischhorn, Jochalp, Ochsenalp, nu zijn het alleen nog maar vakantie herinneringen. Koninginnepage Als de ogen weer open gaan is de lucht vol gefladder. Alles beweegt, kleuren flitsen langs het zwerk. Verdwazing lijkt toe te slaan maar na even knipperen met de ogen kom je weer terug op de berg. Het zijn tientallen, nee honderden vlinders die bezig zijn met hun dagelijkse werkzaamheden. Fladderend van bloem naar bloem voor een slok nectar. Of alleen maar denken aan de verdediging van hun territorium en tegelijkertijd de dames overtuigen van hun uitzonderlijke capaciteiten. Zoals die mooie Koninginnepage die steeds maar weer op het pad ging zitten. Gele Luzernevlinder Zuidelijke luzern

Bloedzuigers, onbekend en bijzonder

Gewone bloedzuiger (Haemopis sanguisuga) met Groene Kikker (Orvelte) Bloedzuigers, alleen het woord al jaagt velen de stuipen op het lijf. Beelden van grote glibberige monsters die met honderden komen opzetten om het laatste druppeltje levensbloed op te zuigen. Voldoende reden om eens naast een boerensloot te gaan zitten en op zoek te gaan naar deze spannende creaturen. Een paar halen met een net zijn vaak al voldoende om enkele te verschalken. Gezoomde clepsine (Hemiclepsis marginata), Kardinge Wat dan vooral opvalt is dat ze wel glibberig zijn maar helemaal niet groot. Enkele centimeters, daar houdt het meestal wel mee op. Dan maar eens proberen of ze nu echt geïnteresseerd zijn in mijn bloed. Even een vinger er voor houden en ze grijpen zich met hun zuigschijf aan mond en achterlijf al snel vast. Maar in plaats van schrapen om door het vel te komen gaan ze alleen maar aan de wandel, terug naar het water.veel van onze Nederlandse bloedzuigers zijn vooral op zoek naar slak