Doorgaan naar hoofdcontent

Waterfeest

Molen Onnerpolder achter Westerbroekstermadepolder
Wateroverlast of waterfeest, twee tegenstellingen of juist niet? In de Westerbroekstermadepolder tussen Haren en Kropswolde blijkt wateroverlast aanleiding te geven tot een groot feest. Het winterse landschap is blauwgrijs gekleurd. Een molen kijkt tevreden uit over een blinkende waterspiegel. Duizenden eenden snateren, fluiten en gakkeren door elkaar. Pijlstaarten lijken als onverwachte confetti uitgestrooid over de polder. Waar ze zo plotseling vandaan komen? Niemand die het weet. Dat de zee-arend er blij mee is wordt duidelijk uit de internetsite van het Harener Weekblad. Collega natuurgenieter Gerrit Kiekebos weet er zelfs twee te betrappen op luchtacrobatiek.
Blauwe Reiger, Westerbroekstermadepolder
Knobbelzwaan, Westerbroekstermadepolder
Blauwe reigers en torenvalken komen af op veld- en aardmuis die gezellig op een kluitje droog proberen te blijven. Achter elke pol Pitrus wacht echter een gretige snavel, een twinkelend oog speurt voortdurend naar een uitstekende snorhaar. Zeker is dat het feest voor de muisjes zo snel afgelopen is.

Knobbelzwanen lijken helemaal uit hun doen te zijn van al die ruimte die ze plotseling gekregen hebben. Ze weten niet goed of ze nu blij of juist bedroefd moeten zijn. Hun krappe sloot is veranderd in een binnenzee. Families die altijd ver verwijderd leefden wonen nu vlak bij elkaar. Voortdurend zie je zwanen op de vleugels gaan om van boven te bekijken wat er nu toch aan de hand is. Even opstijgen en dan weer landen.
Konikpaarden, Westerbroekstermadepolder

Konik aan de maaltijd
Konik met berk als dessert

















Het waterfeest blijkt voor de Konik kudde wel heel bijzonder uit te pakken. Nadat ze zich tot de laatste hengst verzet hadden tegen het wassende water blijkt dat ze het nu wel heel geweldig getroffen hebben. Samen rennen over de vlakte is er even niet meer bij maar in plaats daarvan krijgen ze nu zelfs de allerlaatste boom als dessert opgediend. Tand en tong werken samen om vakkundig bast te schillen. Wat er overblijft is nog steeds een prettige krabpaal voor een jeukend achterste.

Westerbroekstermadepolder, Fietspad als vaarweg
Waterfeest in de Westerbroekstermadepolder. De zon gaat onder en laat nog even zien dat zelfs het fietspad verandert is in een waterweg.


Reacties

  1. Het ziet er prachtig uit met al dat water, maar het lijkt me toch niet alleen maar feest, dit moet beslist overlast geven.
    En of die Koniks daar nou blij mee zijn?

    Groet
    Loes

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het zal voor de Konikpaarden geen pretje zijn, met de hoeven in de nattigheid en geen plek om uit te razen. Over de muisjes maar helemaal te zwijgen. Ik denk dat iedereen blij is als het peil weer daalt naar de normale waarde.
    Groeten, Gonnie

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Maar wat ziet het er mooi uit op de foto's!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja, dit is ook gewoon natuur en ik kan me herinneren dat de landerijen vroeger in de winter ook altijd onderliepen.
    De natuur red zich daar denk ik beter mee dan de mens.
    Een leuke en informatieve blog en mooie foto's.
    Natuurkieker Coby

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooie foto's! De Konikpaarden springen er toch uit voor mij... 8 januari 2012 in dit gebied geweest. Mooi verwoord ook!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. PS Ik heb je blog in mijn favorieten gezet en kom zeker nog eens langs!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Oranje boomalg

Oranje boomalg, Trentepohlia aurea Een jaar natuurpresentaties in 150 woorden - dag 120 Een boom als leefgemeenschap. Alles is er te vinden, van producent tot consument. Haarwortels, knoppen en bladeren,  elk stukje boom wordt begraasd. Maar kijk eens naar een vierkante centimeter schors. Dan blijkt dat er veel meer plantaardige producenten zijn dan alleen de eik of een vleugelnoot. Eén van de meest bizarre plantjes die op schors groeit is de oranje boomalg. Stampvol worteltjeskleurstof (caroteen) lijkt deze groenalg zijn familie vergeten. Maar haal het oranje er uit en er blijft een draadvormig groen wiertje over. Op o.a. eik vindt het een ideaal biotoop om te groeien. Vergroeid met buitenste schors doet het zijn eerste best om zijn eigen kostje bij elkaar te scharrelen door fotosynthese. Luchtvervuiling had hem bijna de das omgedaan maar net op tijd werd het iets beter in ons overvolle landje. Ook een nauw verwante soort, de Portugese rode alg, breidt zich sterk uit. Niet alle

Alpenvlinders

Tschiertschen, Joch alp Bijna twee uur in de middag, de zon staat hoog aan de hemel. Even op de rug, de ogen dicht, de neus vol bloemengeuren, luisterend naar het klingelen van koeienbellen lager op de helling. Het leven is goed op de alpenweiden boven Tschiertschen. Inner Urden, Mattjischhorn, Jochalp, Ochsenalp, nu zijn het alleen nog maar vakantie herinneringen. Koninginnepage Als de ogen weer open gaan is de lucht vol gefladder. Alles beweegt, kleuren flitsen langs het zwerk. Verdwazing lijkt toe te slaan maar na even knipperen met de ogen kom je weer terug op de berg. Het zijn tientallen, nee honderden vlinders die bezig zijn met hun dagelijkse werkzaamheden. Fladderend van bloem naar bloem voor een slok nectar. Of alleen maar denken aan de verdediging van hun territorium en tegelijkertijd de dames overtuigen van hun uitzonderlijke capaciteiten. Zoals die mooie Koninginnepage die steeds maar weer op het pad ging zitten. Gele Luzernevlinder Zuidelijke luzern

Bloedzuigers, onbekend en bijzonder

Gewone bloedzuiger (Haemopis sanguisuga) met Groene Kikker (Orvelte) Bloedzuigers, alleen het woord al jaagt velen de stuipen op het lijf. Beelden van grote glibberige monsters die met honderden komen opzetten om het laatste druppeltje levensbloed op te zuigen. Voldoende reden om eens naast een boerensloot te gaan zitten en op zoek te gaan naar deze spannende creaturen. Een paar halen met een net zijn vaak al voldoende om enkele te verschalken. Gezoomde clepsine (Hemiclepsis marginata), Kardinge Wat dan vooral opvalt is dat ze wel glibberig zijn maar helemaal niet groot. Enkele centimeters, daar houdt het meestal wel mee op. Dan maar eens proberen of ze nu echt geïnteresseerd zijn in mijn bloed. Even een vinger er voor houden en ze grijpen zich met hun zuigschijf aan mond en achterlijf al snel vast. Maar in plaats van schrapen om door het vel te komen gaan ze alleen maar aan de wandel, terug naar het water.veel van onze Nederlandse bloedzuigers zijn vooral op zoek naar slak